Bij Artemis & co verscheen Mijn winter met Zero van Paola Predicatori. De korte inhoud doet denken aan boeken als De eenzaamheid van de priemgetallen en Wit als melk, rood als bloed.
Gabriele, de zogenaamde loser van de klas, en Alessandra, die pas haar moeder verloor, sluiten vriendschap. Gabriele is interessanter dan Alessandra aanvankelijk dacht: hij
kan prachtig tekenen, is aardig en attent, praat nooit over zichzelf en
is er altijd wanneer ze hem nodig heeft.
Alessandra en Gabriele zoeken voorzichtig toenadering tot elkaar en er
ontstaat een bijzondere band tussen hen. Is de vriendschap met Gabriele
een gevoel van samen tegen de wereld, of is het misschien meer?